Πανελλήνιες: Και τώρα τι κάνουμε;

Της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Οι βαθμολογίες των μαθητών που διαγωνίστηκαν στις Πανελλαδικές Εξετάσεις 2022 αναρτήθηκαν, μένει να ανακοινωθούν οι βάσεις εισαγωγής, με την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να θεωρεί εφικτό να είναι έτοιμες το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου. Μεγάλος ήταν ο αριθμός γραπτών με βαθμούς κάτω από τη βάση. Ο «Νεολόγος» των Πατρών μίλησε με τον Κωνσταντίνο Κίτρου, Καθηγητή Πληροφορικής, Δευτεροβάθμιας και Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, για τους στόχους των παιδιών, το πώς σκέφτονται το μέλλον τους και την εισαγωγή σε κάποια σχολή.«Αποτελεί κοινή πεποίθηση πως οι περισσότεροι μαθητές της Γ’ Λυκείου, επιφορτίζονται με εξαντλητικό άγχος και πίεση πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, μέχρι την στιγμή που ανακοινώνονται οι Βάσεις εισαγωγής στις εκάστοτε Πανεπιστημιακές Σχολές. Πρόκειται για μία περίοδο αρκετών μηνών, αφού η πλειοψηφία τους ξεκινά την προετοιμασία από την καλοκαιρινή περίοδο με φροντιστήρια ή/και ιδιαίτερα μαθήματα.»

Θέμα νοοτροπίας

Από που πηγάζει, όμως, όλο αυτό το άγχος; Τι ακριβώς διακυβεύεται; Ποιο είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί;

«Ως καθηγητής πληροφορικής, είχα την ευκαιρία να συζητήσω με αρκετούς μαθητές μου, σχετικά με τη σχολή την οποία θα επιθυμούσαν να περάσουν στο Πανεπιστήμιο. Η πλειοψηφία απάντησε πως θα ήθελε να μπει στο «Οικονομικό». Στο ερώτημα, όμως, «τι θα επαγγέλλεσαι αφότου αποφοιτήσεις», δεν ήξερε κανείς να απαντήσει. «Επιλέγω το Οικονομικό γιατί είναι χαμηλή η Βάση εισαγωγής και έτσι θα μπορέσω να μπω σε μία Πανεπιστημιακή σχολή», αποκρίθηκαν οι περισσότεροι. Είναι σαφές: Τα χρόνια περνούν, νέες γενιές παίρνουν τη σκυτάλη, όμως η ελληνική νοοτροπία δεν λέει να αλλάξει. Τα σκεπτικό του μέσου γονέα ανάλογα με το πόσο έχει «μετρήσει» την αντίληψη και τις μαθησιακές δεξιότητες του παιδιού του είναι το εξής: Αν είναι καλός μαθητής πρέπει να γίνει δικηγόρος ή γιατρός. Αν είναι μέτριος μαθητής πρέπει να μπει στο Πανεπιστήμιο, ιδανικά σε μία Σχολή που θα τιτλοφορείται εύηχα στα αυτιά του γείτονα, του γνωστού, του συγγενή. Έχοντας εργαστεί κατά καιρούς σε διάφορα φροντιστήρια, πάντοτε διενεργείτο σε τακτά χρονικά διαστήματα ενημέρωση γονέων.Σε περιπτώσεις «αδύναμων» μαθητών εμφανίζονταν οι περισσότεροι γονείς ντροπιασμένοι για την επίδοση του παιδιού τους. Παρουσίαζαν για αυτό μία εικόνα αδιάφορου νέου, χωρίς στόχους, χωρίς εν συναίσθηση, χωρίς φιλοδοξίες. Δυστυχώς οι περισσότεροι από τους γονείς, είτε δεν γνώριζαν τι θέλει το ίδιο τους το παιδί, είτε δεν μπορούσαν να κάνουν διάλογό μαζί του. Δεν είναι το «χάσμα των γενεών». Είναι ψυχολογικό «μπούλινγκ». Είναι συναισθηματικός ευνουχισμός. Έχουμε μάθει από τα παιδιά μας να ζητάμε. Να τους τάζουμε υλικά ανταλλάγματα για να τους δώσουμε το κίνητρο για μάθηση. Να τα χειραγωγούμε εγκεφαλικά σχετικά με το επάγγελμα που θα ασκήσουν στο μέλλον.«Είναι ο πατέρας σου γιατρός, να γίνεις και εσύ». «Γιατί να σπουδάσεις, έχεις έτοιμη τη στρωμένη δουλειά του μπαμπά». «Μπες στο Πανεπιστήμιο να έχεις ένα χαρτί και ας μην σου χρειαστεί». Αγαπητοί γονείς, πρέπει να χορτάσουμε κάποια στιγμή. Πρέπει να επέλθει ένας οριστικός κορεσμός στο να βλέπουμε σε αυτόν τον τόπο νέους να έχουν πτυχίο χωρίς αντίκρισμα, διδάκτορες να εργάζονται σε καφετέριες, κανένας να μην αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει, κανείς να μην έχει κάνει τις σπουδές του επάγγελμα.»

«Να ακούσουμε τα παιδιά μας»

Συνεχίζοντας το συλλογισμό του ο κ. Κωνσταντίνος Κίτρου, αναφέρει τα εξής:

«Πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας να τα ακούμε. Να στηρίζουμε τα «θέλω» τους. Να ανακαλύψουμε όσο πιο νωρίς γίνεται τις πραγματικές τους δεξιότητες και να φροντίσουμε οι επιλογές τους να συνάδουν με αυτές τις δεξιότητες. Να τους δείξουμε εμπιστοσύνη. Είναι αρκετά έξυπνα για να διαβάσουν την αμφισβήτηση στα μάτια μας, είναι μαζί μας καχύποπτα γιατί θεωρούν που θέλουμε να βλέπουμε σε αυτά τους εαυτούς μας. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τον νεανικό κλώνο μας και μόλις συνειδητοποιήσουμε τη ματαιότητα αυτού του εγχειρήματος, χρεώνουμε στα παιδιά μας την αποτυχία. Από την πλευρά τους οι μαθητές πρέπει να ξεπεράσουν αυτήν την «νεύρωση» εκπλήρωσης του αμερικανικού ονείρου. Να μπω σε μια σχολή, αν είμαι άντρας να τελειώσω το στρατό, να πιάσω δουλειά σε ένα γραφείο, να υπάρχει ένα μισθός. Οι νέοι θα πρέπει να αποκτήσουν αντίληψη της αγοράς εργασίας, να αναζητήσουν επαγγελματικές αγγελίες στο διαδίκτυο, να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα της εξειδίκευσης».

Στη «γλώσσα» των παιδιών

Και καταλήγοντας ο Καθηγητή Πληροφορικής, Δευτεροβάθμιας και Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης τονίζει τα εξής:

«Επιπροσθέτως, επιβάλλεται να καταστεί σαφές πως το Πανεπιστήμιο δεν είναι μονόδρομος για να σπουδάσει κάποιος. Υπάρχουν τα ιδιωτικά κολλέγια (με ίσα πλέον επαγγελματικά δικαιώματα σε σχέση με τα Πανεπιστήμια), υπάρχουν τα Ι.Ε.Κ.. Δεν θα πρέπει να μεταφράζουμε το εναλλακτικό ως κατώτερο. Δεν θα πρέπει να πιστεύουμε πως με το να σπουδάσουμε σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο ή Ι.Ε.Κ. την ίδια στιγμή έχουμε «αγοράσει» το πτυχίο επειδή τις σπουδές τις πληρώσαμε. Ας σταματήσει εδώ! Ας αλλάξουμε αυτή τη νοοτροπία που έχουμε μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά μας. Αυτό θα το πετύχουμε περιβάλλοντάς τα με εκπαιδευτικούς που να μιλάνε τη «γλώσσα» τους. Με ανθρώπους που γνωρίζουν την αγορά εργασίας και που μπορούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους. Με καθηγητές που βιώνουν το επάγγελμά τους σαν λειτούργημα γιατί πρωτίστως αγαπούν αυτό που κάνουν. Στο ερώτημα «τι θέλει να γίνει το παιδί σου;» ας θριαμβεύσει πλέον η απάντηση «ελπίζω να γίνει ευτυχισμένο»

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νεολόγος” των Πατρών